83. عشق یعنی خودِ خودِ حافظ!
چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست سخن شناس نه ای جان من، خطا این جاست!
سرم به دنیی و عقبی فرو نمی آید تبارک الله از این فتنه ها که در سر ماست
در اندرون من خسته دل ندانم کیست که من خموشم و او در فغان و در غوغاست
دلم ز پرده برون شد کجایی ای مطرب بنال، هان، که از این پرده کار ما به نواست
مرا به کار جهان هرگز التفات نبود رخ تو در نظر من چنین خوشش آراست
نخفته ام ز خیالی که می پزد دل من خمار صد شبه دارم، شرابخانه کجاست؟
چنین که صومعه آلوده شد ز خون دلم گرم به باده بشویید، حق به دست شماست!
از آن به دیر مغانم عزیز می دارند که آتشی که نمیرد همیشه در دل ماست
چه ساز بود که در پرده می زد آن مطرب که رفت عمر و هنوزم دِماغ پر ز هواست
ندای عشق تو دیشب در اندرون دادند فضای سینه ی حافظ هنوز پر ز صداست
می خواستم همه دیوانشو بنویسم! ولی جا نمی شد!
